Wat doe je als je 12,5 jaar getrouwd bent? Beter gezegd; wat
geef je aan je vrouw als je 12,5 jaar getrouwd bent. Ik heb het niet zo op
grote feesten en in het middelpunt van de belangstelling staan dus wilde ik het
klein houden. Vrouwen zijn volgens mij gek op drie dingen: schoenen
(inclusief laarzen), chocolade en sierraden. Eén van die drie moest het dus
worden...
Nu ben ik best een beetje romantisch op zijn tijd en in deze
bijzondere omstandigheden zijn een paar laarzen of schoenen niet echt op haar
plaats (Hoewel... ik had er natuurlijk een kijkdoos van kunnen maken met als
tekst: een kijkje in 12,5 samen!). Bleef de keus tussen chocolade of een
sierraad.
Ook een reep chocola of een doos bonbons vindt ik te mager
voor een moment als dit. Dat vindt ze wel terug in de hagelslag tijdens het
ontbijtje op bed.
Een sieraad ging het dus worden. Dat paste ook mooi in een
traditie tussen ons, want toen we precies één jaar verkering hadden heb ik haar
al een witgouden ring (met groeibriljant!) gegeven. Na de trouwring, ook met
diamant, zou dit dan de derde en grootste tot nu toe worden. Want dat de
briljanten en diamanten in de loop der jaren moesten groeien was me wel
duidelijk. De ring uitzoeken was dan ook het minste werk.
Op onze bijzondere dagen, haar verjaardag en onze trouwdag,
heb ik een standaardprogramma; rozen in het aantal jaren, aangevuld met een
witte voor het komende jaar, ontbijt op bed, compleet met verse jus, broodjes,
fruit en koffie en een cadeautje.
Dat cadeautje heb ik niet traditioneel in het doosje gedaan
en opengeklapt tussen de jus d’orange en de koffie gezet (verrassing!), maar
met veel geduld en gebroken glaswerk verpakt.
Ik had bedacht om de ring om de voet van een champagne flute
te doen. En dat past normaal gesproken niet. Samen met mijn jongste zoon een
paar glazen gekocht en heel voorzichtig een tik op het pootje gegeven. Dat was
1. En 2 en 3 en 4... Bij het 5e glas hadden we een mooie gladde
breuk en nadat we de ring om het pootje hadden gelegd de breuk gelijmd met
secondelijm. Echt waar, je zag er geen barst van en er kon nog water in ook
zonder dat het voetje brak.
De volgende ochtend klopte alles. De bloemen, het ontbijtje
en de verrassing. Met ingehouden plezier (een echt binnenpretje dus) keek ik
hoe ze het ontbijtje verorberde en intussen het hele blad had afgezocht naar
het cadeautje...
Wat een teleurstelling. Totdat ik het lege champagneglas
oppakte en het heen en weer schudde. Tingeling, tingeling en vervolgens die
twinkeling. In haar ogen. Net als twaalf en een half jaar geleden.
Auteur: Jan Machiela | 2009
Reacties
Een reactie posten