Mijn vrouw is erg trouw. Dat is fijn voor mij natuurlijk en
ook fijn voor anderen, want daardoor is ze ook erg betrouwbaar. Het enige
minpuntje hieraan is, is dat het ook opgaat voor haar bezittingen en mindere
eigenschappen. Daar houdt ze ook behoorlijk aan vast.
Als het warm wordt houdt ze ook nog eens vocht vast. Nu
gebeurt dat niet bewust denk ik, maar het betekent dat bijvoorbeeld haar handen
behoorlijk kunnen opzwellen. Meestal trekt dat wel weg na een poosje, maar toen
ze me een keer haar hand liet zien omdat haar ringen nu wel erg strak werden,
vond ik het tijd om in te grijpen. Zonder overdrijven, de ringvinger, met
daaraan haar trouwring en de ring die ze voor ons 12,5 jarig huwelijk had
gekregen, was aardig blauw aan het kleuren. Spoelen onder de koude kraan,
vaseline, niets hielp om de ringen van haar vinger te krijgen.
‘Dan knip ik ze los’ zei ik. Ondanks de pijn en met het
logische besef dat het de enige oplossing was, barste ze in tranen uit en zei:
‘Ik kan toch niet zomaar mijn trouwringen doorknippen?’ ‘Dan knip ik je vingen
er wel af’, probeerde ik nog een beetje luchtig. De beide ringen werden
doorgeknipt en de tranen vloeiden rijkelijk. Voor een man zo’n moment dat hij
beseft helemaal niks van vrouwen te weten. Ik wist nog een mooi juwelendoosje
te liggen en alsof je een cavia ging begraven hebben we de ringen daar
voorlopig in gelegd.
Met ons twintigjarig huwelijk aanstaande heb ik de twee
ringen naar een edelsmid gebracht. Mijn idee was om de beide ringen aan elkaar
te laten maken in de vorm van een lemniscaat (het symbool voor oneindigheid is
een liggende acht) en dit als hanger aan een collier aan haar terug te geven.
De ontsnappingsclausule was eveneens met de edelsmid besproken. Als het niet
goed ontvangen zou worden konden er gewoon weer twee ringen van worden
gemaakt...
Hoe trouw en vasthoudend ze ook mag zijn, bij het
traditionele ontbijt op bed en de twintig rode rozen was het kleine pakje toch
wel de grootste verrassing. Toe ze het uitpakte zorgen die twee ringen weer
voor tranen in haar ogen. En toch waren dit hele ander tranen: tranen van
geluk.
P.s. mijn vrouw draagt dit bijzondere sieraad vooral
tijdens bijzondere gelegenheden. Mensen raken gefascineerd door de pure vorm en
het zorgt vaak voor een leuk gesprek waarbij dit verhaal natuurlijk verteld
wordt.
Auteur: Jan Machiela | 2009 | www.eengoedgevoel.nl
Reacties
Een reactie posten