Daar zitten we dan. Niks voor mij eigenlijk om mee te doen aan een schrijfavond. En dan ook nog eens een uur lang niets zeggen. Dat lukt me normaal alleen maar als ik slaap.
Ja, daar zit ik dan. Bibliotheekstilte, op de keuken- en lichte stadsgeluiden van buiten na.
Normaal is dit de tijd om de hond uit te laten of er iemand voor aan te wijzen. Die strijd is vanavond niet aan mij. Ook wel aardig dat ik nu niet automatisch de TV aan kan zetten om naar het nieuws te zappen. Toch vaak ellende waar ik niet direct een oplossing voor heb.
Schrijven dus. Maar waarover?
Eigenlijk ben ik zelf wel het meest nieuwsgierig naar het verloop van dit verhaal. Zit er een lijn in? Een moraal? Of zijn het gewoon een verzameling woorden die straks worden afgekapt door de terugtikkende kookwekker?
Om me heen zie ik al vier mensen die linkshandig zijn, twee die op een laptop 'schrijven' en de rest dus minimaal rechtshandig. Met elf mensen in totaal schrijft dus ruim tachtig procent met de pen op papier. Ook hier gaat de 80/20 regel op. Ruim veertig procent is linkshandig. Hoe zou dat in verhouding tot de globale statistieken staan? Maakt het soms nog uit dat acht van de elf deelnemers vrouw is?
Waar ga je allemaal aan denken als er geen vooropgezet plan is...?
Niet 'aan' maar 'over'. Over het voordeelpak Page.
Vanaf de Brink komen ze aanlopen. een moeder met haar zoon. Ik schat hem een jaar of tien. Hij is vandaag de drager van de boodschappen, of een hulpmiddel bij de grote variant hiervan.
Een voordeelpak PAGE, waarschijnlijk tweeënzeventig rollen, drielaags supersoft, aan de verpakking te zien. Een verpakking die bijna net zo groot is als de jongen zelf. Ze zijn inmiddels al geruime tijd uit beeld. Het panoramisch blikveld in deze knusse steeg is beperkt.
Maar aangezien ik aan dit verhaal begonnen ben, wil ik ook wel eens zien waar het toe leidt.
Tweeënzeventig rollen toiletpapier. Hoeveel meter zou dat zijn? Ach, wat maakt het uit. Ik duik weer in de cijfers en die boeien me nauwelijks.
Nog een blik naar buiten De gekleurde paraplu's die de steeg opsieren halen de grauwsluier uit de oude binnenstad. Veel oogcontacten van binnen naar buiten. Als vissen in een kom worden we bekeken. En soms kijk ik terug, kruisen blikken elkaar kortstondig en gaat de pen weer nijver verder. En de passant eveneens, zoals het een passant betaamt.
De stilte is een mooie constante factor hier binnen. Evenals de dame aan de overkant in de horloge winkel. ze loopt met enige regelmaat van de klok haar rondje door de zaak. Zonder klanten, schijnbaar doelloos. Ze heeft de tijd aan zichzelf. Letterlijk heeft ze bijna alle tijd... En tegelijkertijd zit ze gevangen in een andere tijd. De openingstijden zijn haar beperking, die slechts door een andere tijd teniet kan worden gedaan: sluitingstijd. Zo te zien kan de tijd voor haar niet snel genoeg gaan, terwijl voor mij diezelfde tijd net even sneller lijkt te verlopen. Is vrije tijd dan het hoogste? Want dat is voor haar waarschijnlijk de volgende fase na sluitingstijd. Of zou ze nog een andere taak hebben die deze vrij tijd opslokt?
Wat komen er een vragen naar boven als je een uur niet praat en alleen gedachten hebt die slechts aan papier kunnen worden toegeschreven...
Tringgggg!
Reacties
Een reactie posten