Mijn vrouw en ik waren door een goede relatie uitgenodigd om als VIP gast
een éénmalig concert van Liza Minelli in de Heineken Music Hal in Amsterdam bij
te wonen. Een medewerkster van het bedrijf stond, zoals aangegeven, bij de
entree met de kaarten. Omdat we ruim op tijd waren bleven we haar even
gezelschap houden en terwijl mijn vrouw nog stond te praten hoorde ik achter
mij iemand vragen om een kaartje. Het bleek een dakloze te zijn die mensen
aansprak omdat hij blijkbaar graag naar binnen wilde. Aangezien ik net had
meegekregen dat een gezelschap van drie genodigden met twee personen was
gekomen was er dus een kaart over. Ik besloot om de man aan te spreken en ik
vroeg of hij wist wie er binnen op zou treden. ‘Natuurlijk, Liza Minelli’, zei
hij, ‘uit de tijd van Frank Sinatra.’ Hij vertelde dat hij zelf 62 was (Minelli
is op dat moment 63).
Ik besloot om de medewerkster van het bedrijf te vragen of
ik de kaart die over was mocht weggeven.
Terwijl ze aan het kijken was welke plaatsen er leeg bleven
ging ik met de man in gesprek.’Mag ik je vragen hoe je dakloos bent geworden?’,
vroeg ik. ‘Meneer’, sprak hij,’ik ben 22 jaar getrouwd geweest en heb twee
kinderen. Op een avond kwam ik thuis en lag mijn vrouw met een ander in bed. Toen
knapte er iets bij mij en ben ik helemaal het spoor kwijt geraakt. Opname in
een psychiatrische inrichting en uiteindelijk op straat beland.’ ‘Heb je wel
een uitkering’, vroeg ik verder, oprecht gefascineerd door zijn levensverhaal.
‘Nee, daar zijn ze nog mee bezig’. ‘Maar waar slaap je dan, wat eet je?’ vroeg
ik. ‘Soms in het slaaphuis, antwoordde hij. Als ik geld heb tenminste, want het
kost vijftien euro per nacht.’
Het was nog niet zo gemakkelijk om een plaatsje voor deze
man te vinden zonder dat hij midden tussen de VIP gasten zat. Wat had ik me
weer aangehaald... Terwijl ik met de kaart naar de kassa wilde lopen, om deze
eventueel te ruilen voor een andere plaats in de zaal, vroeg de man of hij wat
geld mocht lenen om bij de Toko een bak nasi te halen. Ik pakte mijn
portemonnee en had de keuze uit een biljet van 5 of 20 euro. ‘Kun je voor 5
euro nasi halen’, vroeg ik? ‘Als je me die 20 geeft kan ik vannacht ook
slapen’, antwoordde hij direct. Het werd dus 20 en we spraken af dat hij zijn
fiets zou stallen en om tien over acht bij de ingang zou zijn. Ruim 20 minuten
om zijn nasi op te eten.
Bij de kassa kon het kaartje niet worden geruild. ‘Helaas’
is dan zo’n hol woord van achter het loket. Toen ik opzij keek zag ik een man
alleen informeren naar de prijs van een ticket en er waren nog maar een aantal
plaatsten achter in de zaal beschikbaar. Voor hij zijn portemonnee kon pakken
had ik hem al een voorstel gedaan; hij koopt een ticket voor achter in de zaal
en ik ruil die met hem voor een ticket op rij 5. Deal! Alles opgelost en nu
alleen nog wachten op mijn dakloze vriend.
De tijd tikte verder en toe het een paar minuten voor half
negen was besloten we om naar binnen te gaan. De kaart nog in de hand... We
hebben hem niet meer gezien.
Toen de medewerkster van onze gastheer in de pauze naar me
toe kwam zei ze: ‘Vind je het niet vervelend dat hij helemaal niet is komen
opdagen en er met je twintig euro vandoor is?’
‘Helemaal niet, antwoordde ik, het is zijn keuze. Het leven
betaalt de prijs die je vraagt. Hij had èn het eten èn het slapen èn een
prachtige voorstelling kunnen krijgen. Het was allemaal binnen bereik. Ieder
mens mag zijn of haar eigen keuzes maken en dit was de zijne.’
Auteur: Jan Machiela | 2009
Reacties
Een reactie posten